Η Ελληνική μυθολογία θέλει τον αυλό να έχει δημιουργηθεί από την θεά Αθηνά η οποία όμως κοιτώντας μία μέρα τον εαυτό της καθώς έπαιζε αηδίασε από το πώς φούσκωναν τα μάγουλά της και τον πέταξε μακριά.Τον αυλό βρήκε ο σάτυρος Μαρσύας, ο οποίος έπειτα προκάλεσε το θεό Απόλλωνα σε ένα διαγωνισμό μουσικής. Οι κριτές που ήταν οι Μούσες και ο Μίδας ψήφισαν υπέρ του Θεού. Ο Μαρσύας γδάρθηκε ζωντανός για την Ύβρη του και το αίμα του λέγεται πως σχημάτισε τον ομώνυμο ποταμό. Μία συμβολική πάλη ανάμεσα στην Απολλώνια και τη Διονυσιακή φύση.

Ο αυλός ήταν βασικό όργανο σε όλους τους εορτασμούς στην Αρχαία Ελλάδα ιδιαίτερα δε σε τελετές προς τιμήν του Διονύσου. Σε παραστάσεις σε αγγεία συχνά φαίνεται ότι ο αυλός στερεωνόταν με μια δερμάτινη λωρίδα η οποία περνούσε γύρω από το κεφάλι και είχε άνοιγμα στην περιοχή των χειλιών. Ανάλογα με την κατασκευή του ονομαζόταν μόναυλος (μονός αυλός), πλαγίαυλος (αυλός που παίζεται πλάγια όπως το σύγχρονο φλάουτο), δίαυλος (διπλός αυλός). Πρόκειται για το σημαντικότερο αρχαιοελληνικό πνευστό όργανο, που χρησιμοποιούνταν σε όλες σχεδόν τις ιδιωτικές και δημόσιες τελετές, στους αθλητικούς αγώνες, στις πομπές και στις παραστάσεις τραγωδίας.

Οι αυλοί στην Αρχαία Ελλάδα κατασκευάζονταν κατά κύριο λόγο από κόκαλο, καλάμι ή ξύλο σε συνδυασμό με μπρούντζο και ξύλο στο επιστόμιο. Στο επιστόμιο προσαρμόζονταν και η “γλωσσίδα” που φτιαχνόταν από καλάμι. Οι οπές του αυλού ήταν συνήθως επτά με μια επιπλέον προς τα πίσω για την παραγωγή άλλης μιας οκτάβας.

Τα χαρακτηριστικά αυτά μπορείτε να τα δείτε στην γκαλερί που ακολουθεί με φωτογραφίες από ακριβή αντίγραφα αυλών που φωτογραφήσαμε και με βάση τα οποία θα δημιουργηθούν από την ομάδα μας τα εικονικά όργανα 3D για το πρόγραμμα ΜΝΗΣΙΑΣ.